У свеце вельмі многа розных моў, але толькі адна з іх родная. Менавіта яна для чалавека самая прыгожая, любімая і дарагая. І кожны год 21 лютага ва ўсім свеце адзначаецца Міжнародны дзень роднай мовы.

Сёння прэстыжна валодаць замежнымі мовамі: англійскай, нямецкай, кітайскай. А роднай, беларускай? Беларускую мову мы вывучаем у школе, каледжы, нядрэнна разумеем, але мала ёю карыстаемся і штодзённа на ёй не размаўляем.

Па статыстычных дадзеных, больш за 60 % нашых грамадзян лічаць беларускую роднай. І гэта пры тым, што мы — білінгвы, у нашай краіне дзве дзяржаўныя мовы. На якой мець зносіны — выбар кожнага, тым самым мы ўзбагачаем абодве. Але адметнасці нам дадае менавіта лексічная традыцыя нашых продкаў — гэта код нацыі. «Дзеканне», «джэканне», «цэканне», «гэканне» выдаюць нашага чалавека ў любой кропке свету. І, вядома, наш гонар — літара «ў» (дарэчы, яе ўзнікненню мы абавязаны арабскаму алфавіту).

Мы вырашылі пацікавіцца ў дубровенцаў, ці ведаюць яны мову і як часта карыстаюцца родным словам у штодзённым жыцці? І вось што пачулі.

Злата Борыкава:

— Мы — беларусы, а гэта значыць, што нашай візітнай карткай з’яўляецца беларусская мова. Яна душа, люстэрка нашага народа. Гэта тое, што, нас аб’ядноўвае і робіць нас беларусамі. Хоць у звычайным жыцці я часцей карыстаюся рускай мовай, але сваёй роднай мовай я лічу беларускую, бо на гэтай мове размаўлялі нашы продкі, мае дзяды і прадзеды. Беларуская мова вельмі прыгожая, мілагучная, і мы не павінны яе забываць, інакш не зможам назваць сябе сапраўдным народам.

Андрэй Марачоў:

— Беларускаю мову паважаю і карыстаюся ёй у паўсядзённым жыцці. Роднае — ад слова род. Тут, на Дуб­ровеншчыне, у мяне пахаваны прадзед, дзед, бацька. Таму і карыстаюся роднай беларускай мовай. А калі б не карыстаўся, то значыць і не адносіў бы сябе да свайго рода — беларускага. Напярэдадні Міжнароднага дня роднай мовы хочацца нагадаць словы Францішка Багушэвіча «Не пакідайце ж мовы нашай беларускай, каб не ўмёрлі». Вядома, ў паўсядзённым жыцці не заўсёды хапае часу, каб з задавальненнем чытаць новыя творы беларускай літаратуры. Калі адказваць на пытанне «Ці ёсць у мяне любімыя класікі  беларускай  літаратуры?» — то адкажу словам сваёй бабулі «аняго» — ёсць. Люблю творчасць Васіля Быкава, асабліва яго творы «Сотнікаў», «Знак бяды», «Ліквідацыя». Не магу абмінуць і раман Уладзіміра Караткевіча «Каласы пад сярпом тваім», які абавязкова павінен прачытаць кожны, каб зразумець, хто ён такі на гэтым белым свеце:  грамадзянін, акупант або проста дурань.

Кацярына Іўкіна:

— Наша непаўторная мова ўвабрала ў сябе гул дуброў і лугоў, палёў і лясоў, духмяны пах роднай зямлі. У наро­дзе няма большага скарбу, чым яго мова. Бо ў ёй праяўляецца характар народа, яго памяць, гісторыя і духоўная моц, адлюстроўваюцца звычаі, традыцыі, побыт народа, яго розум і вопыт, прыгажосць і сіла душы. І як кажа Максім Танк: «З усяго таго, што лягло назаўсёды ў аснову святыні народа, бясмерця яго, — ты выткана, дзіўная родная мова». Таму кожны чалавек павінен ведаць і паважаць мову краіны, у якой нарадзіліся яго продкі і ён сам.

Родная мова — адзін з першых сродкаў адрознення нацыянальнасцей і культур. Галоўнае, каб кожны з нас, беларусаў, усвядоміў, што мова — гэта сапраўды наша багацце. Давайце разам развіваць і ўмацоўваць нашу непаўторнасць і самабытнасць, захоўваць традыцыі і шанаваць культуру, гісторыю і мову.

Таццяна БАЗЫЛЕВА.